PRZYWRY-PRZYWRY U DZIECI,PRZYWRY DOROŚLI,PRZYWRY KURACJA,OCZYSZCZANIE ORGANIZMU

PRZYWRY

Przywry są jedną z gromad robaków płaskich. Pięć gatunków przywr jest chorobotwórczych dla człowieka. Schistosoma; haematobium, mansoni, japonicum, mekongi, intercalatum.

Ogólny schemat budowy tych przywr jest podobny; różnice dotyczą tylko ich rozmiarów, rozmieszczenia narządów płciowych oraz ilości i kształtu produkowanych jaj.

Jaja wydalone z ludzkim moczem lub kałem w zależności od gatunku przywry dostają się do wody. Po ich pęknięciu na zewnątrz wydostaje się swobodnie pływające miracidium. W ciągu 48 godzin musi ono znaleźć ślimaka, swojego żywiciela pośredniego.

Po aktywnym wniknięciu do organizmu żywiciela pośredniego przekształca się w sporocystę, która potem tworzy sporocysty potomne, uwalniające cerkarie. Po 4-8 tygodniach cerkarie opuszczają ciało ślimaka i swobodnie pływają w wodzie. Głównym bodźcem do uwalniania cerkarii z organizmu ślimaka jest światło. Z jednego miracidium może powstać około 250 tysięcy cerkarii. Tak wielka ich liczba jest niezbędna do przetrwania gatunku, bo cerkarie muszą dostać się do organizmu człowieka - swojego żywiciela ostatecznego, w ciągu trzech dni. Po tym okresie ich zdolność inwazyjna wygasa.

Enzym produkowany przez specjalne gruczoły cerkarii ułatwia wniknięcie pasożyta przez skórę do organizmu człowieka W tkance podskórnej cerkaria przekształca się, wędrując z krwią do płuc, a następnie poprzez krążenie do różnych narządów organizmu. Dorosłe postacie przywr mogą pasożytować w organizmie człowieka nawet do 30 lat. Unikają one ataku ze strony układu odpornościowego poprzez maskowanie swej powierzchni antygenami gospodarza.

Już w kilkanaście minut po wniknięciu cerkarii do organizmu człowieka pojawia się tzw. świąd. Jest on efektem odpowiedzi immunologicznej ustroju. Rozwój i wędrówka przywr często prowadzi w ciągu 4-10 tygodni do wystąpienia ostrej schistosomozy, będącej wynikiem toksycznego działania substancji produkowanych przez pasożyty oraz gwałtownego wzrostu stężenia przeciwciał we krwi. Przeciwciała osadzają się w naczyniach włosowatych nerek, prowadząc do zmiany przepuszczalności ich ścian i zaburzenia zdolności filtracyjnych nerek.

W przypadku innego gatunku przywr dojrzałe osobniki usadawiają się w naczyniach żylnych miednicy, więc objawy dotyczą przede wszystkim układu moczowego. Występują bóle w dolnej części brzucha, częste oddawanie moczu oraz krwiomocz; te objawy mają ścisły związek z ogromną ilością jaj wytwarzanych przez przywry. Niektóre jaja za pomocą kolca przebijają się z naczyń krwionośnych do wnętrza pęcherza moczowego (i stamtąd wraz z moczem wydalane są na zewnątrz), a reszta pozostaje w naczyniach włosowatych i tworzy w nich czopy. Czopowanie naczyń pęcherza moczowego prowadzi do zwłóknienia jego ścian, a następnie do przerostu komórek nabłonka wyścielającego pęcherz moczowy. Zmiany te mogą prowadzić do rozwoju raka pęcherza moczowego.

Przywry sadowią się również w naczyniach układu pokarmowego, prowadząc do krwawej biegunki i stopniowego niszczenia jelit, wątroby i śledziony. W przypadku innego gatunku występuje także uszkodzenie mózgu, wiodące do utraty pamięci, zaburzeń mowy i ogólnego niedorozwoju umysłowego (jeśli zarażenie dotyczy dziecka).

Gdy pasożyty obecne są w organizmie przez wiele lat, schorzenie przybiera formę przewlekłą. Wzrost liczby komórek syntezujących kolagen w obrębie wątroby i śledziony prowadzi do włóknienia tych narządów. Zwężenie naczyń krwionośnych utrudnia przepływ krwi, więc coraz więcej krwi - zamiast przez wątrobę - przepływa przez sploty żylne przełyku, co prowadzi do ich poszerzenia i nadwyrężenia, a konsekwencji pękania. Krwotok z żylaków przełyku jest jedną z częstych przyczyn śmierci.

Do kuracji oczyszczającej dla dorosłych należy włączyć również Liver Aid.